Media Reviews of PJ in Europe
Irish Al
Posts: 6,236
I haven't seen many media reviews (mags, papers etc) of PJ in Europe....so thought I set this up so that if you find a review post it here for all to see or give a summary of what was said 
Rock on People
Rock on People
I need a coffee!
Post edited by Unknown User on
0
Comments
I think the photographer who was in front of me and looked scared shitless was from hotpress apparently so I'll be buying the next one that comes out.
Verona??? it's all surmountable
Dublin 23.08.06 "The beauty of Ireland, right there!"
Wembley? We all believe!
Copenhagen?? your light made us stars
Chicago 07? And love
What a different life
Had I not found this love with you
Friday was closed by veteran rockers Pearl Jam, making a surprise return to the festival scene after the atrocities of Roskilde 2000 where 25 people were injured and 9 died during a massive surge towards the front of the stage for Pearl Jam's performance. The band were visibly still struggling with the effects of that day and commented that it was difficult for them to play festivals again after what happened, and thanked the crowd for their trust in the band. I have no doubt that the second barrier that had been installed on the site this year had something to do with their return.
Although Pearl Jam are regarded by a lot of music fans as legends, I never considered them to be in quite the same league as previous headliners Guns n’ Roses, Metallica or Iron Maiden but nevertheless the performance Pearl Jam gave was fantastic.
They opened with ‘Don’t Go’, and opted for a set list of old classics rather than focusing on any newer material. Given the reception they received that could only have been a good move. Old favourites like ‘Alive’, ‘Daughter’ and ‘Black’ were all included in the set list before they closed with a cover of Neil Young’s ‘Rocking in the Free World’.
The atmosphere throughout the first day had been great and there promised to be some even better performances over the next couple of days.
review by Scott Johnson
Reading Festival: Pearl Jam sparkle on their return to the European rock circuit
By Chris Mugan
Published: 28 August 2006
Grunge veterans Pearl Jam made an emotional return to the European festival circuit at the weekend, closing Reading with a sparkling set that proved them worthy headliners.
The band had shunned Europe since eight of their fans were crushed to death at the Roskilde rock and dance festival in Denmark in 2000 and last night the weight of responsibility hung heavy until a wild jam to extend crowd favourite "Even Flow.
Then on, the band were in sparkling form as they powered through a greatest hits set. Usually earnest frontman Eddie Vedder even played Sabbath's " Iron Man" on ukulele.
Pearl Jam: Niet meer dan standaardrock
In het Gelredome moest Pearl Jam dinsdagavond voor ruim 30.000 man bewijzen dat de stauts van stadion act nog past. Dat probeerde de band met een mix van nieuwe nummers en oude hits. Maar na een vliegende start viel Pearl Jan wat weg.
Vijftien jaar geleden debuteerde Pearl Jam overrompelend met het album Ten. Daarna ging het bergafwaarts. Maar het nieuwe album scoort met sprankelende nummers. En leadzanger Eddie Vedder zingt weer krachtig.
Dat beloofde wat voor de tour die de band na zes jaar weer in Europa brengt. In een vrijwel vol Gelredome start Pearl Jam heftig met Release. Het geluid is slecht, maar wordt snel beter. Alleen de toetsenist doet de hele avond voor spek en bonen mee. Wat volgt is een standaard rock show, vooral gedragen door de machtige stem van Vedder. Natuurlijk bewaart Pearl Jam het topsucces Alive voor de toegift. En dus heeft de groep een probleem. Komt de mindere periode ook aan bod? De oplossing ligt in een aantal belegen trucs, zoals een gitaar- en drumsolo en een cover van Bob Marley's 'No woman No cry'. De aandacht zakt weg. De band kiest voor twee lange toegiften, waarbij het publiek mee mag klappen en zingen. Vedders act met een masker komt niet over. De zanger probeert nog uit te leggen dat hij Gearge Bush bedoelt, maar de uitwerking van zijn woorden is mager. Zo blijkt dat Vedder de show niet boven de middelmaat uit kan tillen. Het optreden staat model voor de carriere van Pearl Jam. Een sterke start, hier en daar een opleving en een krachtig slot, maar weinig maar dan standaardrock.
I'll try to translate, please excuse my poor english:
Pearl jam; standard rock, nothing more
In the Gelredome venue Pearl Jam had to prove to 30.000 spectators that they are still a big stadium act. The band tried to capture the audience with a mix of old hits and new songs. But after a flying start the level dropped quite low.
Pearl Jams debut album Ten, which was released 15 years ago, was a overwhelming album, but unfortunately the band never could match a leven near this album. However, the new CD sounds very fresh and sparkling, and leadsinger Eddie Vedder's voice is powerful as it was on Ten.
The new CD caused high expectations for the tour that brings the band back to Europe after six years. In a almost soldout Gelredome Pearl jam starts the show with Release. The sound was very bad, but this problem is solved quickly. Only the keyboards player was quite useless, because you couldn't hear him. The show goes on as a standard rock show, mainly based on Vedder's powerful voice.
Of course, PJ saves their top-succes song Alive for the last encore, and because of that the band has a problem. Will the music of less quality period of the band also be played? PJ solves this with a bunch of cliches, such as guitar- and drumsolo's and a cover of Bob Marley's 'No woman no cry'. The attention of the crowdclearly drops. The band comes up with two large encores, in which the crowd can sing and clap along. Vedders mask act isn't understood by the crowd. The singer tried to explain that he mentions George Bush, but the crows still reacts very little. This proves Vedder isn't able to lift the show from a mediocre rock show. The show is an example of PJ's carreer. A strong start, very few and timy explosions and powerful end, but nothing more than standard rock.
PFFFFF
nov 6 1996 Amsterdam
jun 12 2000 Pinkpop
aug 29 2006 Arnhem
was this guy at the same concert as I was?
Makes me love the band more cause the hacks just don't get it and they still belong to us
Keep them comin!
It was short but positive.
Sums up exactly what the rag of shit is all about.
A tease is not what Pearl Jam are about. This is the closing set of Reading Festival and it turns out to be the best of the weekend. Playing an even more perfect mixture of old and new than Muse did the night before, the experienced American create the legendary festival atmosphere that everyone loves. It’s that feeling where your hairs really do stand up, because you can feel it and you’re amazed that it’s happening, and you’re almost close to crying because it’s all just getting too much. You’re witnessing something really special. This is history.
Pulling away from microphone, self-censoring himself during ‘Jeremy’, Eddie Vedder forgets for a moment that this is the UK and he really can swear in front of 80,000 people but it’s fine because everyone’s already singing the words. It’s something to behold. It only happens once a year.
There is an mutual appreciation here that no other band has found all weekend. This is what this festival is all about and it’s a shame that we had to wait so long for it.
1996 London Wembley Arena
2000 Glasgow
2003 Irvine 2, San Diego
2006 London Astoria, Verona, Milan
2009 London Shepherds Bush, Manchester, London O2
2010 Belfast
2012 Manchester 1, Oslo, Copenhagen
2014 Amsterdam 1, Amsterdam 2, Leeds
ANTWERPEN l Eindelijk. Na twee afzeggingen voor Rock Werchter zette Pearl Jam woensdagavond voor het eerst in zijn zestienjarige bestaan voet op een Belgisch podium. Met overweldigend succes: het bijna tweeënhalf uur durende concert in het uitverkochte Sportpaleis groeide uit tot een ware hoogmis in de harde rockliturgie.
DOOR KURT BLONDEEL
Toen de vijf Amerikanen om precies 21.36 uur de planken opwandelden, waarde een zeventienduizendkoppige zucht van verlichting door de zaal. Ze hadden het gehaald. Pearl Jam zou echter een taaie klant hebben aan de papperige akoestiek, die vooral de basverrichtingen van Jeff Ament verdoezelde en sommige gitaarintro's ettelijke seconden in de duisternis van je hersenpan liet ronddwalen vooraleer iets daar het licht aanstak. Meestal was dat de rauwe, gezwollen stem van Eddie Vedder, die ten overvloede bewees tot de meest bezielde en charismatische zangers van het huidige rocklandschap te behoren.
Ook de metalachtige partijen van sologitarist Mike McCready, het showbeest van de groep, kwamen best goed uit de verf. Dat 'Animal', 'Hail, Hail' en 'World Wide Suicide' alsnog tot mokerslagen uitgroeiden, was dan weer aan de optimaal gerodeerde groepsdynamiek te danken. Een brokje uit Sleater-Kinneys 'Modern Girl' zorgde vervolgens voor een eerste, welkom rustpunt, waarna Vedder de menigte uitvoerig met dankwoordjes bestrooide. In het Engels, "omdat jullie zelf toch niet kunnen uitmaken of jullie nu Frans of Nederlands moeten spreken". Goh, iederéén heeft een mening over Yves Leterme tegenwoordig.
Maar veel gepraat werd er niet. Het larger than life-refrein van 'Given to Fly' bereidde de weg voor de wereldhit 'Even Flow', een onbetwistbaar hoogtepunt dat de man naast ons prompt buiten zichzelf deed tuimelen. Handen tegen het achterhoofd, toegeknepen ogen, een onhoorbare schreeuw die uit een verlossend 'Jaaa!' leek te bestaan: zo moet de Messias in het oude Jeruzalem zijn onthaald. Al zal die indertijd wellicht geen gitaar in de nek hebben gelegd of een weinig ter zake doende drumsolo (vergeef ons de woordovertolligheid) hebben afgestoken.
Het was trouwens opvallend hoe vaak Pearl Jam uit zijn debuut Ten (alweer uit 1991) plukte. Alsof ze daarmee voor eens en altijd de jarenlange schuld tegenover het Belgische publiek wouden vereffenen. 'Alive', stadionrock pur sang die in schril contrast stond met Vedders eerdere ukelelemoment 'Soon Forget', was daarbij voor velen het sein om de thuisblijvers mobielgewijs te jennen. Het van Temple Of The Dog ontleende 'Hunger Strike', waarvoor de zanger van voorprogramma Wolfmother de bühne werd opgehesen, was daar echter beter geschikt voor geweest. Volgens de eigen statistieken was het pas de 21ste keer ooit dat de band dat nummer publiekelijk speelde. Pearl Jam en België: ze zijn dan toch voor elkaar gemaakt.
WAAR Sportpaleis, Antwerpen
WANNEER Woensdag 30 augustus
Pearl Jam in België: eerste keer, goeie keer. De schuld is vereffend
Rocken als topsport
Concert.
Derde keer, goede keer: na twee afzeggingen op Rock Werchter trad Pearl Jam gisteren eindelijk in ons land op, en met zijn stormende marathonset maakte de groep veel goed.
Het hoeft waarschijnlijk geen betoog dat Eddie Vedder en de zijnen door de 17.000 toeschouwers in het Sportpaleis als goden werden onthaald. De groep liet zich het gejuich kort welgevallen, en begon er dan met gezwinde spoed aan. Amper hadden we kunnen noteren dat Pearl Jam geen groot videoscherm mee had - hoe lang zou dat in het Sportpaleis geleden zijn? - of de groep was al vier nummers verder. Toen waren ,,World wide suicide'' van de jongste cd en ,,Hail, hail'' al gepasseerd, met gierende gitaren van Mike McCready, Stone Gossard en Vedder zelf, die vooral in de eerste helft vaak naar het instrument greep.
Vedder zag er afgetraind uit. Hij zette de laatste regel van de songs regelmatig kracht bij met een luchtsprong en gleed zelfs een paar keer naar zijn microfoon. Verder visueel spektakel kwam van de gitaristen, die af en toe achter Vedder de koppen bijeenstaken. Of neem die keer dat McCready in ,,Hail, hail'' in één vlotte beweging een paar rondjes ijsbeerde, een jasje uittrok en een gitaar aan een wachtende technicus overhandigde - sneller dan een pitstop in de Formule 1.
De populariteit van Pearl Jam is uniek. De groep speelt oerklassieke rock, zoals die in de jaren zeventig werd geperfectioneerd. Eigenlijk heeft dat niets te maken met de grunge, waar Pearl Jam in zijn beginjaren door zijn afkomst uit Seattle bij werd ingedeeld. Pearl Jam heeft ook niet de experimenteerdrift van Radiohead, de melodieuze breedte van Coldplay of de emotionele diepte van U2. In de hitlijsten vind je de band niet, maar live is hij een fenomeen.
Woensdag was goed te merken waarom. De start was indrukwekkend, met die stormende gitaren en de huilende bariton van Vedder die er steeds moeiteloos bovenuit kwam.
Hoorden we daar geen toetsen? Jawel, opzij van het podium, bijna in de coulissen, kwam een toetsenist af en toe het geluid nog verder dichtplamuren. Pearl Jam is een moloch, maar een met schwung: hoe de gitaren in ,,Not for you'' elke keer weer het ritme oppikten en verder stuwden, kwam recht uit het instructieboekje voor ambitieuze rockers. Stone Gossard mocht er een soulvolle solo aanbreien en we hapten even naar adem.
Maar Pearl Jam kan ook doseren. Net toen we het kunstje met de monsterklank en de gekwelde poses wel hadden gezien, wenste de zanger ons in het Nederlands ,,goedenavond''. Om er meteen aan toe te voegen dat hij weliswaar vloeiend Frans sprak en bijna even vlot Nederlands, maar toch maar Engels zou spreken, aangezien we zelf niet konden beslissen wat onze landstaal was. Vedder als stand-up comedian, die hadden we nog niet gehad. Zijn ,,Eíndelijk zijn we hier geraakt'' deed 17.000 kroppen wegslikken.
Als genadeslag kon dat tellen, en Pearl Jam gooide er twee gouden hits achteraan: ,,Given to fly'' en ,,Even flow'', waarin McCready even zijn kunstjes mocht etaleren - gitaar achter rug de bespelen, enzovoort. Daarna duwde de groep weer voorzichtig het gaspedaal in, met een ziedende versie van ,,Present tense'' die twee outro's meekreeg: een heavy metalversie en een epische trage.
Het publiek dus weer helemaal bij de les, maar vrij onverwacht, na een goed uur, stapte Pearl Jam van het podium. Een roadie wreef het podium droog, kleefde nieuwe setlists op de vloer en legde droge handdoeken klaar - Pearl Jam doet rocken op topsport lijken. In het tweede deel van het concert trok de machine zich weer overdonderend op gang, ditmaal met uitgesponnen versies van hits als ,,Alive'' en weer veel gitaarkrachtpatserij. Toen de aandacht weer even verslapte, riep Vedder de zanger van het voorprogramma Wolfmother, Andrew Stockdale, op het podium voor 2 nummers.
De politiek militante Vedder kregen we maar een keer te zien, helemaal aan het slot van het concert: ,,Dit is niet hoe we afscheid nemen in de States, in de States komen we naar je land en bezetten het. Wij zien jullie volgend jaar terug.'' Dat klonk het dolle publiek als muziek in de oren: een waardig orgelpunt van een concert dat vooral door de tomeloze inzet van de groep indruk maakte.
Pearl Jam. Gehoord in het Sportpaleis in Antwerpen op 30 augustus.
Van onze redactrice Inge Schelstraete
No time to translate, sorry. Both reviews are good. De Morgen gives the show ****